Ο «πατέρας» του «Αποδυτηριάκια» Νίκος Καραγιαννίδης μιλάει για την «απώλεια» του άλλοτε επιστήθιου φίλου και συνεργάτη του Κώστα Καίσαρη και αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές της ζωής του
Ο άνθρωπος που ο Κώστας Καίσαρης πέρασε μαζί το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ήταν ο Νίκος Καραγιαννίδης. Το «τοτέμ» της αθλητικής δημοσιογραφίας, εκδότης της εφημερίδας «Φίλαθλος» και πατέρας της στήλης του «Αποδυτηριάκια» ήταν το Alter Ego του Κώστα Καίσαρη ο οποίος ταυτίστηκε επίσης με την θρυλική στήλη που «ρουφιόταν» κάθε μέρα από χιλιάδες αναγνώστες και ξεχώριζε για τον αιρετικό χαρακτήρα της.
«Όσο ζω θα τον σκέφτομαι»
Το ethnos.gr επικοινώνησε με το Νίκο Καραγιαννίδη ο οποίος δεν γνώριζε για την «απώλεια» του άλλοτε επιστήθιου φίλου του και έμαθε τα δυσάρεστα νέα από τον υπογράφοντα: «”Εφυγε” ο Καίσαρης; Oχι, Κώστα μου. Νομίζεις πως “έφυγε”. Δεν πήγε πουθενά ο Καίσαρης. Δεν φεύγουν πνεύματα σαν τον Καίσαρη. Εγώ θα τον σκέφτομαι κάθε μέρα. Και τον θάνατο τον έχω συνηθίσει. Δε με φοβίζει. Όσο ζω θα τον σκέφτομαι».
«Ολυμπιακός και Κομμουνιστής που διέγραψε ο Φλωράκης»
Πριν καλά καλά προλάβω να ρωτήσω κάτι για το παρελθόν τους ο Καραγιαννίδης με πρόλαβε: «Μεγάλη μορφή ο Καίσαρης. Ξεκίνησε σαν χαρτοπαίκτης και τζογαδόρος τη δημοσιογραφία και αναδείχτηκε ο μεγαλύτερος αθλητικός συντάκτης. Αντισυμβατικός, πολιτικοποιημένος και κομματικοποιημένος με πηγαίο χιούμορ και αστείρευτη φαντασία. Είχε διαβάσει από Μαρξ και Βυζαντινή ιστορία, μέχρι Τσιφόρο. Μπορούσε να σου γράψει για όλα τα θέματα της επικαιρότητας λες και τα είχε ζήσει. Πριν ασχοληθεί με την δημοσιογραφία ήταν φανατικός οπαδός του Ολυμπιακού και φανατικός κομουνιστής μέλος του ΚΚΕ. Όταν υπηρέτησε την δημοσιογραφία αποστασιοποιήθηκε πλήρως και από τα δύο γιατί είχε μυαλό. Δεν ασχολιόταν με τον Ολυμπιακό. Μέχρι που ο Χαρίλαος Φλωράκης έφτασε σε σημείο να εισηγηθεί την διαγραφή του από το ΚΚΕ».
Ετσι έγινε δημοσιογράφος ο Καίσαρης
Ο Καραγιαννίδης αποκαλύπτει το ξεκίνημα του Κώστα Καίσαρη στην δημοσιογραφία: «Μόλις έπεσε η χούντα το 1974 εκδόθηκε πρώτα η εφημερίδα “Αυγή”. Εγώ ανέλαβα το αθλητικό τμήμα της “Αυγής”. Λίγους μήνες μετά εκδόθηκε ο “Ριζοσπάστης”. Πήραν αθλητικό συντάκτη τον Κεφαλλονίτη Νίκο Βαλισσαράτο ο οποίος ήταν “άρρωστος” με τον στίβο. Ο Βελισσαράτος κατηγορήθηκε πως πρόβαλε πολύ τον Βαλκανιονίκη Γιώργο Μαρσέλο για τις εκλογές του ΣΕΓΑΣ και απολύθηκε επειδή ο Μαρσέλος είχε ταυτιστεί με τη χούντα. Τότε στο αθλητικό τμήμα του Ριζοσπάστη πήραν δύο άσχετους. Τον Δημήτρη Χρήστου από τη Χαλκίδα και τον Κώστα Καίσαρη από τα Πετράλωνα ο οποίος δεν ήταν δημοσιογράφος. Εργάζονταν στην εταιρεία διανομής του Ριζοσπάστη και έπαιζε συνέχεια ΠΡΟ-ΠΟ. Στην αρχή τον χλεύαζαν ως τζογαδόρο και του έλεγαν πως δεν θα γίνει ποτέ δημοσιογράφος. Ο Καίσαρης αρχικά δεν ήξερε τι του γινόταν αλλά έπεσε με τα μούτρα. Διάβαζε όλα τα ρεπορτάζ, παρακολουθούσε τα πάντα, χώνονταν παντού αλλά είχε έφεση στο παρασκήνιο. Ηδονίζονταν με το παρασκήνιο και είχε χάρισμα να αναδεικνύει τα θέματα όταν οι άλλοι συντάκτες κοιμόντουσαν».
Ο «Αποδυτηριάκιας» ήταν ήρωας
Η είσοδος του Καίσαρη στον «Φίλαθλο» γίνεται έξι μήνες μετά την έκδοση της θρυλικής εφημερίδας το Νοέμβριο του 1982 και αμέσως ο Καραγιαννίδης κατάλαβε πως ο Καίσαρης θα μπορούσε να υπηρετήσει μαζί του τον ήρωα του «Αποδυτηριάκια»: «Όπως ξέρεις κι εσύ που έζησες για πολλά χρόνια στον “Φιλαθλο” ο “αποδυτηριάκιας” δεν ήταν το ψευδώνυμο κάποιου συντάκτη αλλά ένας ήρωας της ελληνικής δημοσιογραφίας που καταπιάνονταν με όλα τα θέματα, όχι μόνο αθλητικά. Ηταν μία έμπνευση μου στο ξεκίνημα του “Φιλάθλου” που έμελλε να σημαδέψει μία ολόκληρη εποχή. Εγώ, ο Καίσαρης και όσοι έγραψαν κείμενα για τον “Αποδυτηριάκια” απλά υπηρετούσαμε τον ρόλο μίας ηρωικής μορφής. Ο Καίσαρης ήρθε στον “Φίλαθλο” τον Απρίλιο του 1983, έξι μήνες μετά το ξεκίνημα της εφημερίδας. Το βασικό του ρεπορτάζ ήταν το λεγόμενο Κυβερνητικό, η ΓΓΑ, η ΕΠΟ, Αθλητικοί Δικαστές κλπ. αλλά όπως σου είπα ο Καίσαρης είχε έφεση στο παρασκήνιο. Το μυαλό του ήταν σαν σφουγγάρι. Μιλούσε με όλους τους παράγοντες των ομάδων, υπουργούς, δικαστές και απομνημόνευε τα πάντα. Μπορούσε να γράφει σεντόνια ολόκληρα με παρασκήνια και είχε αστείρευτη δημοσιογραφική τροφή. Λίγους μήνες μετά δέχτηκε προτάσεις από τη Μεσημβρινή και τον Ελεύθερο Τύπο για παράλληλη συνεργασία και προτίμησε τον Ελεύθερο Τύπο. Στον “Φίλαθλο” έστελνε με φαξ».
Στο ίδιο θρανίο με τον Γεωργίου
Η συνεργασία τους στον «Φίλαθλο» έφερε τους δύο δημοσιογράφους πολύ κοντά καθώς μαζί με το υπόλοιπο επιτελείο τους συζητούσαν επί ώρες τα θέματα της ημέρας για να κατεβάσουν πρωτότυπες ιδέες και αιρετικούς τίτλους που για την εποχή τους ήταν ανατρεπτικοί και έξω από τα καθιερωμένα. Μάλιστα όπως αποκάλυψε ο Καραγιαννίδης ο Καίσαρης ήταν ο άνθρωπος που έβαλε στη δημοσιογραφία τον Γιώργο Γεωργίου: «Ο Καίσαρης ήταν γεννημένος το 1949 στα Πετράλωνα. Ηταν στο ίδιο θρανίο με τον Γιώργο Γεωργίου. Άλλη φοβερή περίπτωση δημοσιογράφου. Αλλο που ο Γεωργίου λέει πως είναι γεννημένος το 1953. Λοιπόν. Στο θέμα μας. Ο Καίσαρης έβαλε στη δημοσιογραφία τον Γεωργίου αλλά και άλλους μεγάλους συντάκτες. Παιδιά από τα Πετράλωνα όπως ο Μάνος Μανουσέλης, ο Στέλιος Σοφιανός, ο Φώτης Τσιμέλας και άλλους. Επίσης ήταν δημοσιογραφικός πατέρας του Βασίλη Βέργη, του Σάββα Λιβάνιου και άλλων παιδιών. Ο Καίσαρης είχε δύο παιδιά και από ότι ξέρω ο ένας υιός του έγινε δημοσιογράφος».
Το βιβλίο που δεν εκδόθηκε ποτέ
Ο Νίκος Καραγιαννίδης αποκάλυψε πως το μεγάλο όνειρο του Καίσαρη ήταν να γράψει ένα βιβλίο για το παρασκήνιο του ελληνικού ποδοσφαίρου αλλά δεν πρόλαβε: «Ο Κώστας ήθελε να βγάλει ένα βιβλίο για να γράψει ανέκδοτες καταστάσεις που σημάδεψαν τον ελληνικό αθλητισμό και κυρίως το ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν πρόλαβε. Τα τελευταία χρόνια είχαμε χαθεί παρότι οι σχέσεις μας δεν διαταράχθηκαν ποτέ από την πρώτη μέρα που γνωριστήκαμε. Μάλιστα και την τελευταία φορά συζητούσαμε την περίπτωση να βγάζαμε και πάλι τον Φίλαθλο. Αυτό ήταν και το κοινό μας όνειρο».
«Χώριζε και παντρευόταν τις ίδιες γυναίκες»
Αποκαλύπτει επίσης τις στιγμές που ο Καίσαρης τον άφηνε έκπληκτο με τα έργα του: «Ο Κώστας ήταν φοβερή περίπτωση ανθρώπου. Επαγγελματικά μπορούσε ανά πάσα στιγμή να σου φέρει το μεγαλύτερο θέμα που θα το συζητάει όλη η Ελλάδα. Κάθε μέρα εξελίσσονταν. Γίνονταν όλο και καλύτερος. Στα προσωπικά του ήταν άστατος. Δεν πρόσεχε την προσωπική του ζωή. Τον είχε απορροφήσει η δουλειά. Παντρεύτηκε έκανε δύο παιδιά, χώρισε για μία άλλη γυναίκα, ξαναπαντρεύτηκε τη γυναίκα των παιδιών του και επέστρεψε στη γυναίκα για την οποία χώρισε την πρώτη φορά. Τον ρωτάω μία μέρα: Τι είναι αυτό Κώστα μου; Χωρίζεις και ξαναπαντρεύεσαι τις ίδιες γυναίκες; Δε μου απαντούσε ποτέ. Κάθε βράδυ βγαίναμε έξω, μπουζούκια, καζίνα, όπου βάλει ο νους σου. Είχε επαφές με όλο τον υπόκοσμο. Ηταν με όλους κολλητός. Ήξερε μυστικά που μπορούσαν να ρίξουν κυβερνήσεις. Του έλεγα καμιά φορά: Κώστα τράβα στο σπίτι σου να ξεκουραστείς, έχεις παιδιά, οικογένεια. Μην κοιτάς εμένα που είμαι μόνος μου. Τίποτα. Εκεί αυτός. Τον έλκυε η διαπλοκή και το παρασκήνιο. Μπορούσε να μιλάει και να γράφει μέχρι το πρωί. Γενικά ήταν μία ξεχωριστή φυσιογνωμία που αφιερώθηκε στην επικαιρότητα και καθόλου στον εαυτό του».
πηγή: ΚΩΣΤΑΣ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ / ethnos.gr
